EPILOG

Kochani,

nie mam pojęcia, co tu napisać. Z jednej strony czuję się fatalnie, że nie kończę tego opowiadania tak, jak powinnam, z drugiej strony mam łzy w oczach, bo wiem, że zakończenie tego jest najlepszą decyzją, a wiążę z opowiadaniem wiele wspomnień. Nie będę owijać w bawełnę, wiem, że nie jestem w stanie dokończyć tego rozdziałami tak dobrze, jak bym chciała. A chciałabym żebyście zapamiętali mnie dobrze. Chociaż w połowie tak, jak mnie poznaliście. Oczywiście zaraz napiszę króciutki przebieg wydarzeń od ostatniego rozdziału do końca, a pod tym epilog. Nie bądźcie źli, raczej zrozumcie. Jestem wszystkim ogromnie wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobiliście. Za każde słowo, wejście i komentarz. Na chwilę obecną zebrałam 477 komentarzy (oczywiście jest tam kilka moich, ale za każdy serdecznie dziękuję!), mam też 58 obserwatorów, dziękuję wam wszystkim. Przepraszam za jakiekolwiek błędy, ale ja teraz po prostu płaczę, płaczę łzami smutku i wstydu. Naprawdę… Nie potrafię nic sensownego dodać. Wybaczcie i jeszcze raz bardzo dziękuję, za wszystko. Za wszystko. Wszystkim. Tak bardzo.

Jeśli chodzi o jakąkolwiek moją blogową przyszłość, nie wiem. Może. Na pewno nie teraz, być może kiedyś, ale na pewno inaczej to zaplanuję. Jeśli będę chciała pisać coś więcej, to będzie to dojrzalsza i być może lepsza merytorycznie historia. Potrzebuję czasu na chwilę oddechu, dojście do siebie (ponieważ naprawdę teraz płaczę, nienawidzę siebie za tą decyzję, ale jednocześnie wiem, że jest najlepsza), przyzwyczajenie się do szarej rzeczywistości. Być może wrócę jako zupełnie nowa ja, choć niewiele się zmienię. Nie wiem. Czas pokaże.

A teraz podziękowania, wszyscy jesteście dla mnie bardzo ważni i dziękuję za wszystko! Kolejność od pierwszego komentarza pod prologiem:

Alex Verdas – byłaś, jesteś i zawsze będziesz moją inspiracją, moim słoneczkiem i księżycem, od Ciebie wszystko się zaczęło, dzięki Tobie założyłam bloga, dzięki Tobie jeszcze nie upadłam, bez ciebie niczego bym nie osiągnęła, dzięki Tobie w ogóle jeszcze żyję tak bardzo Cię kocham <3

Kira and Miśqa – pamiętam, byłyście dwie :) Z jedną z was nawet rozmawiałam. Bardzo dziękuję za każdy motywujący komentarz.

Xenia Verdas – czułam się zaszczycona Twoją obecnością na moim blogu i uwielbiałam twoje komentarze, dziękuję Ci, zawsze byłam i będę Twoją fanką.

Maddy Parks – Madziu, byłaś niedoścignionym wzorem, nigdy nie przestanę Cię podziwiać! Dziękuję Ci za wszystko.

Majka~~ - zamieniłyśmy ze sobą kilka słów na GG, poznałam cię jako wyjątkową uroczą osóbkę, wielkie dzięki, że tu byłaś.

Martina Stoessel – dziękuję bardzo za każdy komentarz.

Julia Verdas – kiedy zaczynałam, twoje komentarze naprawdę bardzo pomagały, jestem bardzo wdzięczna.

Martyna Cande Castillo – twoje komentarze zawsze były długie i piękne, nigdy ich nie zapomnę.

Evelina Wódzik – motywowałaś mnie, cierpliwie czekałaś na Leonettę :)

Little Violetta – kilka słów, które wywoływały uśmiech na mojej twarzy zawsze było od ciebie.

Foxy Lety Castillo – dziękuję Ci bardzo za każdy komentarz i każde wejście na bloga.

Macika Palicka – pomogłaś mi, kiedy zaczynałam.

Nathalie Verdas – dziękuję, że do mnie zajrzałaś i zechciałaś poznać moją historię.

Werka – jesteś kolejną z osób, które były tu jako pierwsze i pozwoliły uwierzyć, że to ma sens.

Weronika Tomaszewska – doceniłaś niepowtarzalność, dzięki.

Ag. – nie miałam pojęcia, że kiedyś u mnie byłaś, co za wstyd… Agnieszko, wspominałam Ci kiedyś, że po rozmowach z Tobą poprawia mi się humor, zawsze będę Ci za to wdzięczna. Uwielbiam cię.

Wiktoria Granda – ogromne dzięki za wszystko, że tu byłaś.

Anna Komar – dziękuję, chociaż ja nigdy nie wierzyłam, że blog jest świetny.

Dynka G. – odkryłaś i zostałaś na dłużej, bardzo to cenię.

P.Verdas – komentarze, krótkie, ale takie miłe i motywujące, jestem bardzo wdzięczna.

Violetta Verdas – również cierpliwie czekałaś na Leonettę, choć ja nie do końca wywiązałam się z zadania.

Carmen Elizabeth – O jejku, taka wspaniała osoba była na moim blogu! Jeśli kiedykolwiek, chociażby przypadkiem tu zajrzysz, wiedz, że uwielbiam twoje opowiadania i zawsze byłaś inspiracją!

Viki Blanco – wciąż nie wierzę, że było „super” :)

Lady Pink – OMG, dziękuję.

Milena.. – dziękuję, że czekałaś.

Natsuyu – pamiętam reakcje, które opisywałaś w komentarzach, to takie miłe!

Karolina Bean – właśnie tego chciałam, żeby było inne, dziękuję, że to doceniłaś, choć chyba się nie udało.

Zuzanna Słowik – kochana, przeurocza, dziękuję.

Aleksandra Lalak – Federica obiecałam w 7 rozdziale, pojawił się w 30, ale mimo to, również dzięki Tobie :)

Caroline Verdas Łodyga//Scarlett Walker – promyczek słońca na moim blogu, zrobiłaś dla mnie tyle, że aż nie potrafię opisać tego słowami, jestem Ci niesamowicie wdzięczna i zawsze będę!

The only Vilu – nie widziałam nic wyjątkowego, ale cieszę się, że Ty widziałaś.

Veox – Fantastico? Gracias :)

Lissa Bells – Kopernik zapraszał na herbatkę, a ja zawsze będę pamiętać o zaproszeniu :) Dziękuję bardzo, bardzo, bardzo za wszystko, za każdy komentarz!

Adzia *-* (( Lena ;* )) – dziękuję, że doceniłaś moje pomysły.

Lady.Cuks – ojejciu, to już było tak dawno, jak u mnie byłaś, dziękuję.

Karola – ty już pewnie nigdy tutaj nie wejdziesz, no ale, wiesz, że Cię kocham <3

Nina Verdas – szczere opinię, dziękuję, właśnie na tym mi zależało.

LodyyTini – dziękuję, że wywołałam emocje.

wiki2000 – dziękuję, że kibicowałaś.

Diana – Chryste Panie, byłaś tutaj, o matko, podobało Ci się. Jest mi teraz tak wstyd… Cóż, jeśli kiedykolwiek jeszcze tu będziesz, wiedz, że uwielbiam Cię, uwielbiam!

Marcela Ferro – kolejna z moich inspiracji zabłądziła i znalazła się na końcu ślepej uliczki mojego braku talentu, dziękuję!

Zuzia M. – dziękuję za ogromne wsparcie!

Sama Verdas – dziękuję za humor, komentarze i za piękny szablon!

Violetta ♥ - dziękuję za to, że choć nie komentowałaś od początku, to jednak się pojawiłaś.

Panna W – napisałaś tyle wspaniałych rzeczy o wszystkim, o moim rzekomym talencie, wiele razy wywołałaś łzy w oczach, dziękuję!

Maja Wilczek – i znowu, tak wspaniały talent na znalazł się na moim blogu, tak bardzo dziękuję!

Kinia/ Leonetta – dziękuję za zrozumienie.

Francesca Love – dziękuję, że poprosiłaś mnie o radę :)

Julisia Lovciam – dziękuję, że czekałaś i i byłaś.

Teddy – twój komentarz po mojej dłuższej przerwie był bardzo motywujący, dziękuję za wszystko.

Pani Dominguez. – dziękuję za opinię i nominację do LBA, kiedy zupełnie mi się to nie należało.

Vielet Pasquarelli-Coleman – ojejku, tak bardzo mnie motywowałaś, tak wiele dla mnie zrobiłaś!

Stevie – pojawiłaś się późno, ale byłaś, dziękuję.

olivia blanco – jesteś od niedawna, ale przy każdym rozdziale, dzięki.

Sophie Cortes – nie wiem, co powiedzieć, bo również naprawdę bardzo mi pomogłaś! Dziękuję Ci bardzo, bardzo, bardzo!

Fiolet Verdas – dziękuję za kropeczkę.

~Veronica – o mamusiu… tak bardzo Ci dziękuję, to dla mnie ogromny zaszczyt, że tu byłaś!

Kinga Raczyńska – dziękuję za wszystko, naprawdę wszystko!

Ellie Pasquarelli – kochanie, znamy się od niedawna, ale każde twoje słowo wywołuje uśmiech na mojej twarzy, dziękuję!

Inolvidable – Juleczko, dziękuję, że znalazłaś czas by tu wpaść i skomentować, by zostawić kilka słów pod moim marnym one shotem, jesteś wspaniała!

Tola – dziękuję za ciepłe słowa pod one shotem.

A ponadto, dziękuję każdej, każdej osobie, która zostawiła anonimowy komentarz. Zawsze będę pamiętać osobę, która napisała, że czeka na mój rozdział, jak na mecz Realu! Dziękuję, dziękuję, dziękuję, że trwaliście ze mną na tej krótkiej drodze, wspieraliście mnie i dzięki Wam osiągnęłam to wszystko, co mi się udało. A teraz kończę, idę po chusteczki. Przepraszam Was, nie mogę. Chlip.

Streszczenie historii:

Jesteśmy w momencie, w którym Cami zostawiła Diego, bo nie potrafiła wybaczyć mu tego, co zrobił Ludmile (a w zasadzie świadomości, że zawiódł jej zaufanie i miała go za kogoś innego). Cami spróbuje związku z Andresem, aczkolwiek zrozumie, że kocha Diego (który w międzyczasie starał się ją odzyskać). Nie podejrzewałam siebie o to, ale zakochałam się w Diemi. I to właśnie tą parą zakończę ten wątek. Andres pojawi się po raz ostatni na ślubie Luci i Carmen. Camila zostanie właścicielką Studia Torres.

Wątek Francesci może Was trochę zaskoczyć. Otóż, plany dotyczące wystawienia musicalu nieco się zmieniły, okaże się, że potrzebna jest jeszcze jedna piosenka. A do jej napisania zostaną wyznaczeni… Fran i Federico. Czyli osoby, które szczerze się nienawidzą. Ta piosenka wiele zmieni w ich życiu, do końca historii nie zostaną jednak parą. Francesca za to wiele zrozumie i gdy Braco pojawi się na ślubie jej brata, ostatecznie odrzuci jego miłość.

W sprawie Naxi wiele się nie zmieni. Planowałam drobną kłótnię, gdy Maxi stanie po stronie Tomasa (tak, Tomas będzie chciał wrócić do Ludmiły), a Natalia po stronie dawnej przyjaciółki, która nie będzie chciała mieć z nim nic wspólnego. Ostatecznie, Violetta zostawi Tomasa pozostając singielką, a odrzucenie przez Lu zadecyduje o opuszczeniu przez niego kraju, żegnamy Tomasa. Poza tym szybko się pogodzą i postarają się pomóc Francesce tak, aby pomysł, na który wpadła ostatnio Natalia doszedł do skutku.

            Dla nikogo nie będzie to zagadką, a może będzie? Ludmiła odnajdzie w Marco kogoś więcej, niż przyjaciela, który będzie ją pocieszał i pomoże jej stanąć na nogi. Zrozumie, że nie była warta Tomasa i na ślubie Luci i Carmen (tak, to miał być jeden z kulminacyjnych wątków tego opowiadania) wyzna miłość Marco. Tak, zostaną piękną parą :)

            Angie podczas ślubu Luci i Carmen zacznie rodzić, więc na pojawienie się jej potomka w szpitalu będzie czekać kilkadziesiąt osób. Urodzi ona zdrową dziewczynkę, Xenię.

            Pamiętacie Brendę? Byłą dziewczynę Leona? Otóż, dostarczy ona Violetcie pewien zeszyt, który w przeszłości należał do chłopaka i który okaże się niezwykle ważny w całej sprawie.

            I teraz, chwila, na którą wszyscy czekali (a może nikt nie czekał)… Telefon do Violetty i do Leona oczywiście dotyczył tego samego. Oboje, mimo uprzedniego marudzenia i początkowego sprzeciwu, zgodzą się pomóc i odpowiednio przygotować aktorów do musicalu. Przez kilka dni nie odezwą się do siebie ani słowem, ale wreszcie bariera pęknie i pewnego wieczoru przeżyją jeden z najbardziej romantycznych, emocjonalnych i zmysłowych tańców w ich życiu. Leon powtórzy, że bardzo ją kocha. Ona, że to wie, ale to tyle, więc on przyzna się, że planuje opuścić kraj. Violetta ucieknie. Niedługo potem po raz pierwszy weźmie w swoje ręce pamiętnik Leona. Nie znajdzie go na ślubie brata Francesci. Jednak po długich błaganiach wszystkich przyjaciół Leon pojawia się na premierze musicalu i właśnie tam się spotykają. Violetta przyzna się do przeczytania pamiętnika. Zacytuje jeden z jego fragmentów, kończąc na tym, że bardzo go kocha i nie może pozwolić mu odejść. On natomiast odpowie, że i tak wyjeżdża i przykro mu, bo zawsze będzie ją kochać. Violetta oczywiście tym razem nie pozwoli mu odejść. Podczas finałowej piosenki nastąpi pocałunek, a później koniec historii.

Uff… Powiem Wam, że te plany zmieniałam naprawdę często, a w pierwotnej wersji Leon miał przerwać ślub Violetty i Tomasa :) Na szczęście, zmieniłam zdanie. Mam nadzieję, że się nie zawiedliście, a jeśli tak, to przepraszam. Naprawdę, bardzo. Nie mogłam tego dokończyć rozdziałami, nie potrafię.

Nie mogę powstrzymać łez. To opowiadanie było częścią mojego życia. Kocham Was!

Zapraszam na epilog, który czekał na Was od kilku miesięcy.

EPILOG

           

Atmosfera na korytarzu wydawała się niezwykle napięta, chodź nie miała powodu, by taką być. W miejscu takim jak to można było się spodziewać mężczyzn w zielonych fartuchach przechadzających się z jednej sali do drugiej, czy kobiety w białych okryciach z mnóstwem niepoukładanych papierów. Tak było. Można było również spodziewać się krzyków czy bieganiny spowodowanej wyjątkowo fatalnym stanem pacjenta, co nie miało miejsca w tej chwili. Żadnego nagłego wypadku. Spokój i cisza. Podejrzana cisza. Tak mu się wydawało. To niemożliwe, by tak ciężka atmosfera brała się z nikąd. Powinien się cieszyć. Cieszył się, ale kontrolę nad nim przejęło zdenerwowanie. Jego serce biło bardzo szybko, czuł, że gdyby mogło, wyrwałoby się z jego piersi. Dziwne, że nikt, jak dotąd, nie zauważył jego nadzwyczaj wysokiego ciśnienia. Jakie studia ci ludzie kończyli?

            Kolejne sekundy składały się w minuty i mijały tak szybko, jak się pojawiały. On nie mógł się powstrzymać, by chociaż na kilka chwil spojrzeć na drzwi sali. Wiedział, że to nie pomoże, jedynie zaszkodzi, ale czuł, że nic nie może pomóc. Nerwowo przesuwał się na krześle, opierając się raz na prawej, a raz na lewej dłoni i przestępując z nogi na nogę. Spoglądał na telefon. Milion wiadomości od każdego, kto był wtajemniczony. Jak odpowiedzieć, kiedy on sam nic nie wiedział? Nie pozwoliła. „Przyjdziesz dopiero w odpowiednim momencie, dobrze?” Kiwał głową, gdy o to prosiła, choć nie wydawało się to najlepszym pomysłem. „Obiecaj, że zjawisz się wtedy, gdy będę cię potrzebowała.”. Próbowała utrzymać go w przekonaniu, że to ona ma rację. Zawsze ją miała. Doskonale wiedziała jak się zachować w najtrudniejszej sytuacji. Była ideałem. Nienagannie wyglądała, potrafiła z każdym porozmawiać, umiała odpowiedzieć na każde pytanie, na wyrwany z kosmosu temat. Nieskazitelna. Tylko on wiedział, że wiele ją to kosztowało. Płakała całymi nocami, a w ciągu dnia walczyła ze łzami. Teraz miała być szczęśliwa. Więc niech będzie tak, jak chce.

- Panie Verdas, zapraszam. – głos niskiej brunetki, której głos wydobywał się zza drzwi uderzył w niego ze zdwojoną siłą. Poczuł leciutkie, prawie znikome ukłucie w sercu. Ale jednak je poczuł. P o t r z e b u j e   m n i e.

Wstał i zachwiał się niezdarnie, nie mogąc utrzymać się na nogach. Spojrzał w sufit i westchnął głęboko. Dla niej musiał udawać, że jest niczym się nie denerwuje. Że jest z nią całym sercem, tak, jak by sobie tego życzyła. Powoli, stawiając stopę za stopą, ruszył w kierunku wskazanego pomieszczenia. Położył dłoń na klamce i ostrożnie nacisnął. Otworzył drzwi i wszedł do środka. Leżała na niskim, zielonym łóżku, przykryta płachtą w tym samym kolorze. Kosmyki brązowych włosów opadały na czoło, po którym spływały, spowodowane zmęczeniem, krople potu. Mimo ogromnego wysiłku, na jej twarzy wymalowany był wyraz szczęścia. Podziwiał ją za to. Podniosła głowę biorąc głęboki wdech i spojrzała na niego. Znalazła siłę, by się uśmiechnąć i przywołać go do siebie. Spełnił i tą prośbę. Błyskawicznie znalazł się obok, a jego prawa dłoń trzymała palce dłoni, na której nosiła obrączkę.

- Proszę teraz głęboko oddychać. – powiedziała położna rozkazującym tonem i choć było to polecenie skierowane do szatynki, równie dobrze mogło zostać wypowiedziane do jej męża, który denerwował się nawet bardziej niż ona. Violetta ścisnęła jego dłoń i wzięła głęboki wdech, następnie wydech i wstrzymała oddech. Z jej ust wydobył się cichy krzyk. Policzki obojga zostały naznaczone śladami spływających łez. – Ostatni raz. – dodała kobieta.

            Przed oczami Verdasa pojawiła się dziwna mgła i poczuł, że cały świat wiruje. Miał ochotę osunąć się na podłogę, bo prawie przestał oddychać, ale wiedział, że to nie on jest tu najważniejszy. Nie puścił jej dłoni, choć był prawie nieprzytomny. W jego wyobraźni wykreował się obraz idealnej rodziny. On, ona i ich dzieci. Szczęśliwi. Powoli zasypiał, a jego dłoń rozluźniła uścisk. Nie miał pojęcia ile czasu minęło, stracił poczucie rzeczywistości. Próbował się obudzić, ale nie potrafił. Nagle poczuł na twarzy czyjś dotyk. Jego powieki stawały się leciutkie jak piórka, dzięki czemu mógł swobodnie je unieść. Wziął kilka głębokich oddechów, wypił dwa łyki wody z butelki, którą ktoś mu podał. Ta sama sala. To samo łóżko. Ona, zmęczona lecz uśmiechnięta. Płacz. Płacz dziecka, które leży tuż obok niej.

- Panie Verdas, ma pan córkę.

~.~

Szła powoli, uśmiechając się do przyjaciół. Falbany sukni sprawiały, że czuła, iż zaraz się przewróci. Z jej twarzy jednak nie schodził wyraz szczęścia. Nie dała mu takiego prawa. Kosmyki czarnych loków wyjątkowo nie opadały na oczy, idealnie się układając. Delikatny materiał spływał na ramiona, czuła jego delikatny dotyk na skórze. Nieskazitelnie białe buty na niskim, lecz cienkim obcasie, nie były widoczne spod sukni, ale czuła się w nich jak księżniczka. Dzisiaj była księżniczką. Odwróciła głowę, by na chwilę spojrzeć na przyjaciółki. Błękitne sukienki, malutkie bukieciki, właśnie tak to miało wyglądać, tak to sobie wyobrażała, już jako mała dziewczynka. Zwróciła głowę w stronę ołtarza. Na jej rękach pobłyskiwały jedwabne rękawiczki sięgające do przedramienia, pamiątka po mamie. W dłoniach trzymała bukiet lilii, czyli symbolu czystości, bez którego, według najbliższej rodziny, a w zasadzie jej kobiecej części, nie mogła wyjść z domu, jeśli ten ślub miał być udany. Nie wierzyła w przesądy, ale liliowy bukiet był również pierwszym, który dostała od swojego wybranka. Bukiet jej ulubionych kwiatów. Już wtedy wiedziała.

Do ołtarza pozostało zaledwie kilka kroków. Brunet czekał na nią, stojąc tuż obok niewysokiego stopnia schodków. Kiedy zobaczył ją przy dębowych drzwiach ogromnego kościoła, zaniemówił. Taka piękna. Taka… idealna. Patrzył na nią cały ten czas, uśmiechając się serdecznie. To była miłość, co do tego nie można mieć żadnych wątpliwości. Natalia zajęła swoje miejsce tuż obok niego. Po jej lewej stronie stała Francesca, a za nią Camila i Ludmiła. Tylko na to zwrócił uwagę, a może po prostu wiedział, że tam będą. W tamtym momencie istniała tylko ona. Czuł się tak, jak wtedy, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Te urocze, czarne loki, brązowe tęczówki, w których się zakochał, słodki uśmiech. I te perfumy. Pachniała dokładnie tak samo, jak wtedy. Ksiądz stanął przed nimi i rozpoczął długi wywód na temat miłości człowieka. To i tak było nic, w stosunku do tego, co ich łączyło. Ich uczucia nie dało się wyrazić korowodem najpiękniejszych słów.

Oboje unieśli prawe dłonie, delikatnie muskając się palcami. Spojrzeli na siebie, z ich twarzy na chwilę zniknął uśmiech, by ustąpić miejsca powadze, jakiej wymagała sytuacja. Oczy wszystkich zwróciły się ku nim. Trzymali w palcach złote obrączki, na których wygrawerowano datę ich ślubu oraz cytat z Paula Coehla. Powtarzali słowa przysięgi.

- Ja, Natalia Alba, biorę sobie Ciebie, Maximilianie, za męża… - westchnęła głęboko, mówiąc te słowa. - … i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską… - po jej policzku spłynęła pojedyncza łza wzruszenia. - … oraz, że Cię nie opuszczę, aż do śmierci. Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy jedyny i wszyscy święci. – wyszeptała słowa przysięgi. – Kocham cię…  - dodała, czując, że w słowach przysięgi zabrakło tej najważniejszej frazy.

- Ja, Maximiliano, biorę sobie Ciebie, Natalio Albo, za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską… – w oczach brunetki pojawił się błysk szczęścia. Tak, była szczęśliwa. - … oraz, że Cię nie opuszczę, aż do śmierci. Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy jedyny i wszyscy święci. Ja Ciebie też. – odpowiedział tak cicho, by tylko ona usłyszała. Leciutko dotknął jej ręki, by po chwili wsunąć złoty krążek na serdeczny palec ukochanej.

- Ogłaszam was mężem i żoną.

~.~

            Słońce chyliło się ku zachodowi, a kwiatki rosnące na łące, wydawały się żegnać ostatnie promienie kolorowymi płatkami. Na niebie nie było widać najmniejszej chmury. Trawa zieleniła się, jak przystało na tę porę roku. W cieniu ogromnego, starego dębu, drzewa, które ukrywało tajemnicę jaką tylko nielicznym udawało się odkryć, stał stolik nakryty błękitnym obrusem. Po środku blatu ktoś ustawił niewielki wazonik i włożył do niego bukiecik stokrotek. Tuż obok stał wiklinowy koszyk, taki, jakich używa się podczas pikników. Dwa plastikowe talerzyki zdobił wytłoczony różowy wzór. Po ich prawej stronie leżały jasnoróżowe serwetki idealnie złożone, przygotowane do posiłku. Jakby czekały na jakieś ważne wydarzenie.

            Wysoka dziewczyna, o włosach w złotym odcieniu blond i zaplecionym w nie wianku z małych różyczek, kręciła się dokoła, potykając się o materiał zwiewnej, choć długiej, sukni. Czerwona szminka, pasująca do każdej okazji, przydała się i tym razem. Wirowała w rytm ulubionej melodii, co chwilę nucąc słowa piosenki. Zamknęła oczy i potknęła się tylko po to, by znaleźć się w ramionach stojącego tuż obok, przyglądającego się jej z zachwytem bruneta. Chłopak ostrożnie objął ją w pasie i uniósł, by zakręcić kilka razy i pokazać, jak bardzo jest ważna. Tylko ona jedyna. Jak światło, która wskazuje drogę w ciemności. Jak nuta, bez której cała melodia nie ma sensu. Jak pierwszy promień słońca, pojawiający się o świcie. Jedyna i wyjątkowa. Zmieniła jego życie i on chce jej to pokazać. Dotknął jej dłoni i zamknął ją w uścisku. Poczuł dreszcz, towarzyszący każdemu ich zbliżeniu. Pociągnął dziewczynę w stronę stolika czekającego na nich, niczym zarezerwowany w restauracji. Zajęli miejsca po obu jego stronach, ani na sekundę nie odrywając od siebie wzroku i nie pozwalając, by uśmiech zniknął z ich twarzy.

- Pani pozwoli. – zachichotał brunet, wstając i kłaniając się. Dzisiaj był cały dla niej. Spełni każdą jej prośbę tak, jak na to zasługuje. Otworzył koszyk, wyjmując świeży chleb i konfitury domowej roboty. Tylko jego babcia posiadała recepturę na te pyszności. Na stoliku znalazł się również sok truskawkowy, ulubiony napój blondynki. Blat stolika po kilku chwilach wypełnił się po brzegi.

- Mmm… Mniam. – uśmiechnęła się dziewczyna nie kryjąc podziwu. Kochała chłopaka za wszystko co robił. Za to, jakim był niepoprawnym romantykiem. Za to, jak traktował ją niczym księżniczkę. Za to, jakim wielkim był artystą. Za uśmiech, za oprawki tęczówek, które tak kochała. Za to, że ją kochał.

- Mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę. – powiedział tajemniczo i zniknął za cieniem dębu.

Blondynka spojrzała na niego zdziwiona i ciekawa, czym ją zaskoczy. Wzięła do ręki kubek, by spróbować ulubionego soku. Poprawiła zagięcia sukienki i wyprostowała się, jakby czując, że stanie się coś wielkiego i uznając, ze powinna dobrze wyglądać. Brunet po chwili wrócił z powrotem. Wydawał się zdenerwowany, nigdy wcześniej nie widziała go aż tak zestresowanego. Czarne kosmyki spływały mu po czole, próbował szybko je odgarnąć, ale nie wyszło mu to tak sprytnie, jak to miał na celu.

- Marco, co się… - zaczęła, ale odpowiedział jej wymijającym spojrzeniem.

Po chwili na jego twarz wrócił jej ulubiony uśmiech, dzięki czemu poczuła się pewnie i bezpiecznie. Chłopak zrobił kilka kroków do przodu i stanął przed nią. Ruszał się tak ostrożnie, jakby bał się, że jednym gestem wszystko zepsuje. Dziewczyna patrzyła mu prosto w oczy, a po jej policzku nie wiedzieć czemu spłynęła pojedyncza łza. Brunet uklęknął na prawe kolano. Blondynka zorientowała się, co się stanie za chwilę. Przestraszyła się, choć wiedziała, że nie ma czego. Była pewna, że przy jego boku będzie szczęśliwa, że nie pozwoli jej cierpieć.

- Ludmiło Ferro, kocham cię, tak jak nikogo. Jesteś dla mnie najważniejsza. Chcę móc co dzień patrzeć na twój uśmiech. Nie pozwolę, by po twoich policzkach kiedykolwiek płynęły łzy cierpienia, a jeśli popełnię błąd, będę je ocierać. – westchnął głęboko. – Wiem, że te słowa są niczym, a ja jak zwykle wszystko popsułem, ale moich uczuć nie da się opisać słowami, chociażby godnymi Sheakspear’a. Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

- Nie, jeśli nie dostanę pierścionka.

- O matko! Wiedziałem, że o czymś zapomnę i nie będzie tak idealnie, jak powinno, przepraszam cię, ale… - plącząc się w wyjaśnieniach ujął jej dłoń i musnął wargami opuszki palców. Blondynka przerwała mu, klękając tuż obok niego. Objęła go i zbliżyła się, łącząc ich usta w pocałunku.

- Żartowałam.

~.~

- Federico! Fede! Przez ciebie się spóźnimy! – brunetka od piętnastu minut stała pod drzwiami z walizkami, trzymając klucze w prawej dłoni i wołając męża, który jak zwykle nie mógł rozstać się z łazienką.

- Już sekundkę! No przecież idę. Non allarmatevi, cara! – adresat wypowiedzi Francesci stał przed lustrem, układając włosy. Mimo, że brunetka zawsze uważała to za marnowanie cennego czasu, on widział w tym coś więcej. Czuł, jakby właśnie to go uspakajało.

- Mówisz tak od godziny… - zniecierpliwiona Francesca miała ochotę wyjść, wsiąść do samochodu i pojechać na lotnisko bez Federica. Planowali tę przeprowadzkę od kilku miesięcy. Brunetka cieszyła się, że wróci do rodzinnego kraju. Będzie bliżej rodziny, wreszcie spotka się z mamą… Nie zamierzała pozwolić, by przez fryzurę męża ich szansa uciekła im sprzed nosa.

Włoszka poprawiła guzik płaszczu i z politowaniem spojrzała na śpiącą w nosidełku córeczkę. „Przynajmniej ty się nie denerwujesz” – mruknęła sama do siebie. Mąż powoli doprowadzał ją do szału. Uniosła lewy nadgarstek i nerwowo spojrzała na szybkę zegarka. Jeśli za pięć minut nie znajdą się w aucie, nie ma szans, by zdążyli na samolot. Dlaczego on tego nie rozumiał?!

- Federico! – wrzasnęła tak głośno, że sama siebie nie podejrzewała o taki ton. Mężczyzna, któremu zawdzięczała nazwisko, po chwili zjawił się na dole. Posłał żonie nonszalancki uśmiech i wziął do ręki obie walizki należące do niej. Brunetka wzięła głęboki oddech, by się uspokoić. Otworzyła drzwi, by brunet spokojnie mógł wyjść, po drodze setny raz zapewniając, że tym razem spakowała już wszystko. Schyliła się, by wyjąć córeczkę z fotelika i ostrożnie, tak, by jej nie obudzić, podniosła ją i przytuliła. Ostatni raz przekroczyła próg starego domu, a po jej policzku spłynęła łza. Zamknęła drzwi i wsunęła klucz pod wycieraczkę. Ruszyła do przodu starając się nie oglądać za siebie, niestety, nie udało się. Pokonała dwa schodki, a jej wzrok zwrócił się na okno pokoju, w którym spędziła niemal całe swoje życie. Tyle wspomnień było związanych z tym miejscem. Pierwsze wspólne nocowania z przyjaciółkami, przed którymi zawsze tak bardzo się denerwowała, że przewracała cały dom do góry nogami. Pierwszy pocałunek przed drzwiami budynku. Kłótnie z rodzicami, gdy udawała jak bardzo jest dorosła, choć tak naprawdę nie potrzebowała niczego tak bardzo jak uczucia, że komuś na niej zależy. Pamiętała przygotowania do ślubu, pierwsze przymiarki sukienki, godziny spędzone przed ogromnym lustrem w salonie. Te chwile na zawsze pozostaną w jej pamięci. O nich się nie zapomina…

- Idziesz? – nienawidziła, gdy mąż zwracał jej uwagę w ten sam sposób, w jaki ona robiła to zaledwie kilka minut wcześniej, a zwłaszcza w takim momencie. Wyrwał ją z zadumy spowodowanej smutkiem. A może to i dobrze? Posłała mu złowrogie spojrzenie. Odpowiedział uśmiechem. Przewróciła oczami i kiwnęła głową.

Do widzenia stare życie, witaj nowe. Będę tęsknić…

~.~

Gwar lotniska stawał się bardziej przytłaczający niż myśl przypominająca o tym, co ma się stać za kilkanaście minut. Ludzie tłoczący się od bramki do bramki sprawiali, że rudowłosa mimo że miała ochotę krzyczeć, powstrzymywała się od płaczu. Siedziała na niskiej ławce i obojętnie przyglądała się chłopakowi, z którym miała nadzieję spędzić resztę życia, a los jak zwykle popsuł jej plany. Po policzku spłynęła jej pojedyncza łza, zostawiając piekący ślad na skórze. Błyskawicznie ją otarła. Nie mogła okazać uczuć. Nie takich. Usłyszała kroki. Diego podszedł do niej o dotknął jej ręki, natychmiast ją cofnęła. Nie radziła sobie z tym, co miało się stać. Uważała się za silną, udawała silną, ale pod powłoką twardzielki ukrywała się niezwykle wrażliwa dziewczyna, która potrzebowała miłości. Kochała Diego. Była pewna. K o c h a ł a.

- Cami, proszę… - usłyszała jego głos, przeszył ją od środka. Nie mogła go słuchać, za mocno na nią działał.

- Nie. Mów. Do. Mnie. Cami. – wycedziła przez zęby. – Staram się pogodzić z sytuacją, zrozumieć. Nie wystarczy ci to? – ukryła głowę w dłoniach szlochając.

- Będę. Zawsze będziesz moją Cami.

Wyrzekł te słowa, jakby były najprostszymi na świecie, jakby urodził się, by mówić tylko to, a przecież były tak ważne. Uniosła głowę i spojrzała na niego smutno.

- Wiem.

Nie potrzebował więcej. Nie musiała nic mówić, nic robić. Znał ją tak dobrze. Usiadł obok dziewczyny i objął ją ramieniem. Przysunął się, by dotknąć jej czoła policzkiem. Siedzieli tak prawie nieruchomo, jedynie oddychając. Patrzyli, jak przez główne wejście wchodzą całe rodziny, uśmiechnięte dzieci, szczęśliwi ludzie. Przyglądali się wskazówkom ogromnego zegara, które w zawrotnym tempie zmieniały swoje położenie. Przekazywali sobie tyle uczuć, ile nigdy wcześniej im się nie udało, choć żadne z nich nie wypowiedziało ani jednego słowa. A przecież za chwilę mieli się pożegnać i to na bardzo długo.

- Posłuchaj. – Camila nagle poderwała się z miejsca, a kosmyki rudych włosów spięte w kucyka opadły na czarny sweter i kołnierzyk koszuli w kwiaty, wystający spod niego. – Nie chcę się tak pożegnać. Wstaniesz, weźmiesz walizkę i zostawisz mnie… Nie chcę tego. Wiem, że to będzie trudne. Wiem, że przez te trzy lata, kiedy będziesz tam… - przełknęła ślinę. – Że to będą najgorsze lata mojego życia. Ale wierzę, że kiedy wrócisz znów się spotkamy i będzie tak jak dawniej. I będziemy cholernie szczęśliwi. A teraz leć, spełniaj marzenia. Tak musi być. – wypowiedziała prawdopodobnie najważniejsze słowa w całym swoim życiu. Spojrzała na zdezorientowanego chłopaka, który najwyraźniej nie miał pojęcia jak odpowiedzieć. Podeszła do niego, rzuciła mu się na szyję i złączyła ich usta w pocałunku. Objął ją mocno, podniósł i zakręcił kilka razy. W chwili, gdy poczuła grunt pod stopami, odsunęli się od siebie.

- Cami…

- Ja ciebie też.

I tym sposobem – żegnam się z Wami.

Nie wiem, czy na zawsze. Być może – tutaj – tak.

Możecie mnie znaleźć na gg 48032014 oraz na ASKU

Odpowiem na każde pytanie, naprawdę każde.

Jeszcze raz, błagam, wybaczcie!

Uwaga, klikam "Opublikuj"

To już.

Mam nadzieję – do zobaczenia.

Fanka Violetty

xx