Rozdział Czwarty - Część 1

ROZDZIAŁ CZWARTY – Część 1

Park

Violetta

Biegłam przez park na oślep. Nie miałam konkretnego celu. Chciałam po prostu uciec jak najdalej. Po tym co usłyszałam od Leona, mogło się dziać, co chciało… Pomyślałam, że nic by się nie stało, gdybym zniknęła i już nie wróciła. Komu by to przeszkadzało? Może tylko tacie i Angie. No i Tomasowi… Ale co z tego, jeśli miłość mojego życia okazała się zwykłą… Nawet nie chciałam o tym myśleć. Usłyszałam, że Tomas biegnie za mną i krzyczy, ale mój płacz go zagłuszał. Czułam się tak strasznie źle… Mój świat się zawalił. Przez to wszystko nawet nie zauważyłam, że wpadłam prosto na jakąś dziewczynę.

- Tak bardzo cię przepraszam. Ja po prostu… - zaczęłam, ale byłam tak zapłakana, że wyszedł z tego jakiś bełkot.

- Violu, wszystko będzie dobrze. – usłyszałam w odpowiedzi.

Dziewczyna mocno mnie przytuliła. Chwila… Skąd ona wiedziała, jak mam na imię? Pomyślałam, że skądś znam ten głos. Odgarnęłam włosy z czoła i otarłam łzy. Spojrzałam na nią.

Fran

Spacerowałam po parku, co chwilę podskakując i podśpiewując różne piosenki. Zamknęłam oczy i kręciłam się, udając, że jestem motylem. Odkąd nasze Studio zaczęło normalnie funkcjonować i przynosić coraz to większe dochody, mamy dużo więcej czasu wolnego niż na początku. Właśnie szłam do Resto, żeby spotkać się z Cami. Zagapiłam się i nim zdążyłam się zorientować, że jakaś dziewczyna biegnie prosto na mnie, już bolały mnie stopa i łokieć. Miałam na nią nakrzyczeć, ale gdy zobaczyła w jakim jest stanie, postanowiłam najpierw ją pocieszyć. Zwłaszcza, że domyślałam się, kto to.

- Fran! To ty?! – zapytała z niedowierzaniem.

- Oczywiście, że to ja. – uśmiechnęłam się. – Tak bardzo się za tobą stęskniłam. – teraz już byłam pewna, że  rozmawiam z Violettą.

- Ja też bardzo tęskniłam. Myślałam, że o mnie nie pamiętacie. Od jakiegoś czasu zupełnie nikt się nie odzywał. Wczoraj, jak wróciłam, też nikt się nie pojawił na lotnisku. Bardzo źle się z tym czułam… - odpowiedziała jednym tchem.

- Violu, to nie tak. Byliśmy pewni, że ten Madryt zawrócił ci w głowie i… - przełknęłam ślinę – że znalazłaś nowych przyjaciół. – westchnęłam.

- Jak mogliście tak pomyśleć? Każdego dnia tęskniłam za wami coraz bardziej i bardziej. A czas spędzałam na chodzeniu z tatą na konferencje i spotkania… Poza tym, gdzie ja bym znalazła taką drugą przyjaciółkę jak ty? – Viola uśmiechnęła się i mocno mnie przytuliła.

Nasze powitanie przerwał Tomas. Tomas?! Co on tutaj robił?

Tomas

Leon to idiota. Jak może być tak niedomyślny i głupi… Stracił najlepsze, co go w życiu spotkało – Violettę. I tak podle ją zranił. Nie wyobrażam sobie, żebym mógł zrobić coś podobnego, zwłaszcza w stosunku do takiej dziewczyny… Nakrzyczałem na niego. Widziałem, że poczuł się okropnie, ale nie miałem zamiaru niczego mu tłumaczyć, czy tym bardziej pocieszać go. Pobiegłem za Violettą. Nie mogłem jej dogonić. Tak bardzo płakała, że  nawet nie słyszała mojego wołania. Miałem nadzieję, że nie zrobi niczego głupiego. Na szczęście zatrzymała się przy jakiejś dziewczynie. Dobiegłem do nich.

- Violetta, nie płacz! Leon to drań. Nie warto się nim przejmować. – przytuliłem ją mocno.

- Wiem, Tomas. Powiesz mi, że powinnam o nim zapomnieć, nie płakać z jego powodu… Ja to wszystko wiem, ale nie potrafię… - odpowiedziała mi i znów zalała się łzami.

- Tomas, co ty tu robisz?! – zapytała mnie Franceska. Dopiero teraz zauważyłem, że stoi obok. – Dlaczego nie jesteś we Włoszech? A Ludmiła…? Co z wami? – przyjaciółka zadawała mi mnóstwo pytań.

- Cześć, Fran. Ciebie też miło widzieć! – powiedziałem sarkastycznie, ale uśmiechnąłem się do niej.

- Przepraszam… Tęskniłam za tobą! No, chodź tu do mnie! – zachichotała Fran i rzuciła mi się na szyję. Odwzajemniłem uścisk.

- A teraz gadaj! – popatrzyła na mnie podejrzliwie.

- Wiesz, to długa historia, która nigdy nie powinna mieć miejsca, a jej finał brzmi tak, że nie jestem już z Ludmiłą i wróciłem do Buenos Aires, do rodziców. – odpowiedziałem smutno.

Fran spojrzała na mnie ze współczuciem.

- Nie martw się, Fran. Wszystko jest w porządku. Nie po to wracałem, żeby zaprzątać sobie i wam głowę nieistotnymi problemami. – uśmiechnąłem się.

- Skoro tak mówisz…

- Tak mówię. A teraz przepraszam was, dziewczyny, ale muszę iść do domu, pomagać tacie. Porozmawiajcie sobie, w końcu wy też się długo nie widziałyście. – pożegnałem przyjaciółki i poszedłem do domu.

Violetta

Tomas wrócił do domu, a ja zostałam w parku z Franceską. Nawet się ucieszyłam. Nie to, że nie chciałam rozmawiać z przyjacielem, ale potrzebne mi było babskie towarzystwo. Zapytałam Fran, dokąd szła w tak dobrym humorze.

- Miałam spotkać się z Cami w Resto. – odpowiedziała. – Może pójdziesz ze mną? Ona też się za tobą bardzo stęskniła.

Zgodziłam się i poszłam z Fran. Co chwilę zatrzymywałyśmy się, by przyjaciółka mogła dokończyć swoje opowieści. Większość dotyczyła ich nowego Studia. Słyszałam w jej głosie nutę radości i podekscytowania. Żyła każdym słowem swojej historii. Wiedziałam, że to o czym opowiada, jest dla niej bardzo ważne. Gdy skończyła mówić o tym, co się zmieniło przez ten rok, zaczęła mi zadawać mnóstwo pytań dotyczących podróży, Madrytu i wszystkiego, co się działo w moim życiu. Nie miałam wiele do powiedzenia.

- Wiesz, Fran, nie mam jakichś szczególnych wspomnień związanych z pobytem tam…
Albo siedziałam w domu, albo pomagałam ojcu w pracy. – odpowiedziałam na wszystkie pytania jednym, krótkim zdaniem.

Wiedziałam, że Fran nie o to chodzi, ale już nie męczyła mnie pytaniami. Rozmawiałyśmy o samych błahostkach. O tym, jaka jest pogoda, jaką ta dziewczyna ma okropną torebkę i jak może się podobać tamtemu przystojniakowi. Brakowało mi takich rozmów. Nim się zorientowałam już byłyśmy w Resto. „Tak dawno to nie byłam…” – pomyślałam.

W Resto

Camila

Czekałam na Fran od dziesięciu minut. Zaniepokoiłam się, ona nigdy się nie spóźniała. Miałam nadzieję, że nic się jej nie stało. Zamówiłam drugi koktajl, tym razem truskawkowy. Odwróciłam się, żeby wyjąć z torebki portfel i wtedy zauważyłam otwierające się drzwi. Do baru weszła Fran, a zaraz za nią… Violetta! Byłam tak zaskoczona, że aż się zakrztusiłam. Wytarłam twarz serwetką i pomachałam do nich. Podeszły do mnie.

- Hej, Cami! Przepraszam, że musiałaś tak długo czekać, ale za to przyprowadziłam gościa. – Fran uśmiechnęła się do mnie, a ja nadal z niedowierzaniem patrzyłam na Violettę.

- Cześć, Cami! – zawołała Violetta.

- Violu? To naprawdę ty? – zapytałam, bo wciąż nie byłam pewna, czy to aby nie sen. – Fran, mogłabyś mnie uszczypnąć? – poprosiłam przyjaciółkę.

Franceska o nic nie pytając uśmiechnęła się i mocno mnie uszczypnęła.

- Ałć! Fran, nie o to mi  chodziło. To tylko przenośnia… - dotknęłam obolałego przedramienia. – Ale nieważne. Violetta! To ty! Wróciłaś! – wstałam i mocno przytuliłam przyjaciółkę.

- Tak, Cami, zapewniam cię, że to ja. Tak bardzo się stęskniłam! – usłyszałam w odpowiedzi.

Violetta

W ciągu piętnastu minut w Resto pojawili się wszyscy moi przyjaciele. Nikt nie mógł uwierzyć, że wróciłam. Opowiedziałam im o tym, jak źle się czułam, gdy nie dzwonili, nie pisali. Ja naprawdę myślałam, że o mnie zapomnieli, że nic dla nich nie znaczę. Wszyscy zaczęli mnie przepraszać i się tłumaczyć. Oczywiście, wybaczyłam im. Nie wyobrażam sobie, co bym zrobiła, gdyby ich zabrakło.

- Może coś zaśpiewamy? – zaproponowałam.

Wszyscy się ze mną zgodzili. Wzięliśmy instrumenty i stanęliśmy na scenie. Zabrzmiały pierwsze takty piosenki „En mi Mundo”. Ona najlepiej oddawała to, co czułam. Nareszcie byłam w swoim świecie, otoczona najbliższymi. Zaczęłam śpiewać: „Y vuelvo a despertar   en mi mundo, siendo lo que soy”. Gdy skończyliśmy rozległy się brawa. Uśmiechnęłam się do siebie. Myślałam, że od tego momentu moje życie zacznie się układać na nowo. Pomyliłam się.

Postanowiłam, że ten rozdział napiszę w częściach. Jednej o chwilach spędzonych z przyjaciółmi, a drugiej… Zobaczycie:D

Druga część pojawi się wieczorem.

Cały ten rozdział dedykuję Xenii Verdas i Maddie Parks, dziewczyny uwielbiam czytać wasze komentarze!

Mam nadzieję, że ta część opowiadania też wam się spodoba. Piszcie!

Do zobaczenia w kolejnym rozdziale!

:*