Rozdział Czwarty - Część 2

ROZDZIAŁ CZWARTY Część 2

W Resto

Violetta

W tłumie zauważyłam Leona. Przyglądał mi się przez cały występ. Mój dobry humor zniknął tak szybko, jak się pojawił. Tylko nie to… Nie miałam ochoty go więcej widzieć, a co dopiero z nim rozmawiać. Niestety, każdy jego krok w stronę sceny, utwierdzał mnie w myśli, że ta rozmowa mnie dzisiaj nie minie. Patrzył na mnie przepraszającym wzrokiem. Tylko co z tego? To już na mnie nie działało. Za bardzo mnie zranił, żeby jedno „przepraszam” załatwiło sprawę. Zeszłam ze sceny.

- Viola, wszystko OK? – zapytała Fran.

- Tak, pewnie. Dlaczego miałoby nie być? – odpowiedziałam niezbyt przekonująco.

Franceska zauważyła, że coś jest nie tak.

- Violu, mnie nie oszukasz. Jestem twoją przyjaciółką, widzę, że coś się dzieje. – Fran rzeczywiście bardzo dobrze mnie znała.

Nie wiedziałam, co mam jej powiedzieć, więc po prostu spojrzałam w stronę Leona.

- Tak, Leon… Bardzo się zmienił, odkąd wyjechałaś. Przez miesiąc się do nikogo nie odzywał i nie wychodził z domu. – gdy Fran to powiedziała, zrobiło mi się przykro. Czyli jednak Leon za mną tęsknił… - Ale z tego co wiem, od jakiegoś czasu spotyka się z Brendą. – dodała.

- Kto to jest Brenda? – zapytałam przyjaciółkę.

- Brenda… to bardzo miła dziewczyna. Niedawno się wprowadziła, jej ojciec ma sklep muzyczny. Leon tam pracuje i… no wiesz, tak jakoś wyszło. – nie byłam pewna, czy chcę dalej słuchać opowieści Fran.

Nie miałam pojęcia, że Leon pracuje w sklepie muzycznym. Przecież zawsze opowiadał, że chce robić w życiu coś innego, coś „większego”, ważniejszego. Przypomniało mi się, jak śpiewał, jego głos, pasja, którą widziałam w jego oczach…

- Violetta! – usłyszałam swoje imię. To był właśnie ten głos, najwspanialsza melodia, jaką kiedykolwiek słyszałam. Ten, który kiedyś tak uwielbiałam… Spojrzałam na Leona.

- Daj mi spokój. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego! – ostatnie zdanie ledwo przeszło mi przez gardło. Wybiegłam z Resto.

Chłopak pobiegł za mną. Zwolniłam, bo przez łzy nic nie widziałam. Znowu przez niego płakałam… Dogonił mnie i złapał za rękę.

- Zostaw mnie. Nie chcę! Puść! – krzyczałam, ale on nie zwracał na to uwagi.

- Violetta, musimy porozmawiać. Proszę. – spojrzał na mnie czule. Odwróciłam głowę, nie mogłam tego znieść.

- Dlaczego chcesz ze mną rozmawiać? Z nieznajomą… - łkałam.

- To nie tak! Nigdy nie będziesz dla mnie „nieznajoma”. –  tłumaczył.

- Widziałeś mnie dwa razy, dwa razy patrzyłeś mi w oczy tak głęboko, jak teraz i nie odezwałeś się ani słowem… Nie okazałeś żadnych emocji… - nie miałam siły dalej go oskarżać. Usiadłam na ławce i ukryłam twarz w dłoniach.

- Violu, przepraszam, że cię nie rozpoznałem, ja… - zaczął, ale nie pozwoliłam mu skończyć.

- To nawet nie chodzi o to! Byłam w Madrycie rok… Każdej sekundy, każdej minuty, każdego dnia czekałam na jakąkolwiek wiadomość od ciebie. Na list, telefon lub chociaż głupiego sms-a. I wiesz co? Nie doczekałam się! – krzyknęłam na niego i uderzyłam go w twarz. Byłam na niego tak bardzo wściekła. On jednak nie uciekł.

- A co miałem ci powiedzieć?! Miałem zadzwonić tylko po to, żeby powiedzieć, jak bardzo mi ciężko, jak za tobą tęsknię? I co byś wtedy zrobiła?! Nie wróciłabyś, za to poczułabyś się jeszcze gorzej… O to ci chodziło?! – Leon jednocześnie krzyczał na mnie i płakał.

- Tak! O to właśnie mi chodziło! Potrzebowałam tego, jak powietrza. Choć raz usłyszeć twój głos…

- Po co ci to było? – on był taki niedomyślny. – Co by to dało?!

- Kochałam cię! – krzyknęłam przez łzy. – Właśnie dlatego…

Leon

Jak ja mogłem być taki głupi? Myślałem, że jeśli nie będę dzwonić do Violetty, jeśli nie usłyszy w jakim jestem stanie, że będzie to dla niej lepsze… Że mniej ją zranię. Tak strasznie się pomyliłem. Zrozumiałem, że mi też tak brakowało jej głosu, jej uśmiechu, jej pocałunków… Gdy poznałem Brendę, wydawało mi się, że zastąpiła mi Violettę. Pomyliłem się. No bo jak mogła mi zastąpić miłość mojego życia?!

Zbliżyłem się do Violetty. Odgarnąłem włosy z jej czoła, dokładnie tak, jak rok temu. Przysunąłem się bardziej. Nasze usta się stykały. Czułem każdy jej oddech, i każdą łzę, która spływała jej po policzku. Pod wpływem chwili pocałowałem ją… Odwzajemniała każdy mój pocałunek, to było niesamowite przeżycie, coś, czego od dawna nie czułem. Odsunęła się ode mnie.

- Leon, przestań! Nie możesz… - Violetta była roztrzęsiona.

- Wiem, ja przepraszam, ale… poczułem, że… - nie wiedziałem, co powiedzieć.

Violetta

Kiedy Leon zaczął mnie całować, poczułam się magicznie. Wiedziałam, że przy żadnym mężczyźnie nie będę się czuła tak bezpiecznie i tak wspaniale jak przy nim. Tak bardzo chciałam być blisko niego, przytulić go, znów poczuć smak jego ust. Mimo to, jakiś wewnętrzny głos nie pozwolił mi tego zrobić.

- I co mi teraz powiesz? Że zostawisz Brendę, że nic do niej nie czujesz? – zapytałam z ironią.

- Nie… ja…

- No właśnie! Nie możesz tego zrobić. Daj mi spokój. Nie chcę cię więcej widzieć! – mój głos znów się załamał.

- Czyli nie wybaczysz mi? - zapytał smutno.

- Odejdź Leon…

Chłopak wstał i poszedł. Zrobił to, o co prosiłam. A ja… ja płakałam rzewnymi łzami, tak jak mocno, jak jeszcze ani razu.

- Nigdy nie przestanę cię kochać! – usłyszałam. Odwróciłam się i spojrzałam na niego smutno. Zostawił mnie samą, tak jak chciałam.

Wyjęłam pamiętnik. Nie zastanawiałam się nawet, skąd on się tu wziął. Otworzyłam go i zapisałam jedno zdanie: „Odszedł z mojego serca… na zawsze”.

Oto druga część czwartego rozdziału. Rozmowa Violetty i Leona. Bardzo przepraszam, że nie dodałam wczoraj, ale miałam problemy z internetem, a potem wysiadł prąd:/ No ale dzisiaj jest:D

Piszcie w komentarzach, czy się wam podoba.

Tą część również dedykuję Xenii Verdas i Maddie Parks.

Do zobaczenia w kolejnym rozdziale!:*