Rozdział Czternasty

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Resto

Fran

Nie wiedziałam, czy mówić dziewczynom o tym, co stało się między mną, a Braco. Z drugiej strony znały mnie na tyle dobrze, że nawet bez jednego mojego słowa domyśliły się, że coś jest nie tak.

- Fran! Co się stało? – zapytała zmartwiona Camila.

- Nic… - westchnęłam.

- Przecież widzimy. – odpowiedziała Viola.

- No bo… Braco wyjechał… - zaczęłam.

- Wiem Francesko, nam wszystkim jest ciężko, bo to nasz przyjaciel i… - przerwała mi Cami.

- Nie! – tym razem ja nie dałam jej dokończyć zdania. – Może dla was to tylko przyjaciel, ale…

- Dla ciebie nie?

- Przestaniesz mi przerywać?! – uniosłam się, bo Cami zaczęła mnie denerwować.

- Przepraszam… - mruknęła.

Opowiedziałam im o wydarzeniach sprzed kilkunastu minut.

- Pocałowałaś Braco? – Viola patrzyła na mnie z niedowierzaniem w oczach.

Kiwnęłam głową. Nie umiałam im wytłumaczyć, dlaczego to zrobiłam. Nie potrafiłam tego zrobić nawet względem siebie. Sama nie wiedziałam…

- To był impuls. Spojrzałam na niego, był taki smutny, a w tym wszystkim tak uroczy… Poczułam coś szczególnego. – westchnęłam. – Ale to nie ma żadnego znaczenia. Wyjechał.

- I uważasz, że tak po prostu zapomni?

- Cami… On nie pojechał na tydzień, czy miesiąc, tylko na rok, a może nawet dłużej. Może zapamięta, że gdzieś tam kiedyś znał jakąś Fran, ale tylko tyle. A za kilka lat przyjedzie tu ze swoją piękną i dzieckiem i będą żyli długo i szczęśliwie…

- Nie mów tak…

- Ale to prawda. Nie mogę o tym myśleć. Trudno. Po prostu strzała Amora trafiła we mnie trochę za późno.

- Nie martw się. Jeszcze znajdziesz świetnego chłopaka, który cię pokocha. Jesteś świetną dziewczyną.

Uśmiechnęłam się, chociaż chciało mi się płakać. Wzięłam głęboki wdech.

- Tak. Masz rację.

Przytuliłam obie przyjaciółki. „Może tak miało być…” – pomyślałam.

Violetta

Zrobiło mi się żal Fran. Nie spodziewałam się, że serce biło jej mocniej właśnie na widok Braco. Szkoda, że ona zrozumiała to i odważyła się zrobić pierwszy krok w ostatniej chwili… Wiedziałam, że tak będzie. Dlaczego wszędzie tam gdzie się pojawiam, ludzie nagle zaczynają cierpieć? To jakaś klątwa.

Odwróciłam się i rozejrzałam dookoła. Zauważyłam Tomasa. Wydawał się zaniepokojony i zawiedziony. Natrafiłam na jego wzrok. Uśmiechnął się lekko. „On też cierpi z mojego powodu” – pomyślałam i spuściłam głowę. Pożegnałam się z dziewczynami i podeszłam do Tomasa.

- Jesteś na mnie zły? – musiałam zapytać.

- Nie… Dlaczego?

- Leon. – odpowiedziałam krótko.

Przełknął ślinę.

- Nie jestem zły.

- Przecież widzę.

- Ja nie wiem, co mam myśleć.

- Przepraszam cię, że wyszłam z tego baru. Przepraszam, że nie posłuchałam. Przepraszam, że pojechałam z Leonem. Przepraszam, że tak cię ranię. Przepraszam…

- Violetta… - westchnął. – Nie masz mnie za co przepraszać. Zrobiłaś tak, jak podpowiedziało ci serce. To ja przepraszam. Wybacz mi, że znalazłem się w twoim życiu i cię kocham…

- Ja też cię kocham. Na tej łące ja i Leon… wyjaśniliśmy sobie wszystko. Nie jesteśmy razem. Powiedzieliśmy sobie „żegnaj”. Na zawsze.

- Wy nigdy sobie tego nie powiecie. Nie zaprzeczaj. Kochasz jego, a on ciebie. Nie będziecie szczęśliwi osobno.

- Nie. Będę szczęśliwa. Z tobą. – spojrzałam mu głęboko w oczy.

- Mam nadzieję. – uśmiechnął się i mocno mnie przytulił. – Odprowadzić cię do domu?

- Nie… Zrobię sobie spacer. Muszę wiele przemyśleć. – odpowiedziałam spokojnie.

- Na pewno? Nie chcę, by mojej księżniczce coś się stało. – zachichotał.

- Nie denerwuj się. Nic mi się nie stanie.

Pocałowałam Tomasa w policzek i wyszłam z baru. Skierowałam się w stronę parku. Szłam powoli, co chwilę zatrzymując się i patrząc w niebo lub biegnąc jak najszybciej przez kolejne alejki. Mimo późnego wieczoru na dworze nie było ciemno, a w oddali zauważalne były ostatnie przebłyski Słońca. W mojej głowię kłębiło się mnóstwo myśli. Najwięcej z nich krążyło wokół Leona. Chciałam, naprawdę chciałam o nim nie myśleć. Skupić się na Tomasie. Niestety, łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić. Każda najmniejsza rzecz mi o nim przypominała. Niebo, chmury, drzewa, kwiaty, a nawet ślady stóp, czy opon rowerowych, wszystko to mogłam skojarzyć z Leonem. Doszłam do fontanny w centrum parku.

- Aaaaaaaaaaaaaaaaa! – krzyknęłam na cały głos. Miałam już tego wszystkiego dosyć. – Dlaczego nie możesz wyjść z mojej głowy?!

Spojrzałam w niebo. Jedna z chmur ułożyła się w twarz Leona. Z pozostałych zaczął padać deszcz. „Płacze nade mną, ale co to da…” – pomyślałam.

- Zostaw mnie! – szłam przed siebie nie patrząc na drogę. Uciekałam przed tym.

Wreszcie zatrzymałam się i usiadłam na ławce. Po policzkach ciekły mi łzy. Dlaczego ja znów przez niego płaczę? Wyjęłam telefon i wybrałam numer.

- Tak, słucham Violu. – usłyszałam w słuchawce głos Tomasa.

- Tomas… - pociągnęłam nosem. – Tomas, przyjdź do mnie.

- Co się stało? – był przerażony.

- Jestem w parku. Piąta alejka. Przyjdź… - poprosiłam.

- Już biegnę.

Ukryłam twarz w dłoniach. Nie mogłam się powstrzymać od płaczu. Podniosłam głowę i rozejrzałam się dookoła. No nie… Tylko nie tutaj. Siedziałam na ławce. Mojej i Leona. „Ten świat jest taki niesprawiedliwy. Co ja takiego zrobiłam?” – pomyślałam.

Zadzwoniłam do Tomasa, a rozpamiętuję chwile z Leonem.

W jakim celu ja do niego dzwoniłam? Żeby znów patrzył jak rozpaczam? Co ja mu powiem?

- Violetta! – odwróciłam głowę w stronę, z której dobiegał głos. W moim kierunku biegł Tomas. Spojrzałam na niego. Domyślałam się, że jestem cała czerwona i spuchnięta. – Czy coś się stało? – zapytał cały zdyszany. Deszcz padał coraz bardziej.

Wstałam i stanęłam na wprost niego. Dzieliło nas kilka centymetrów.

- Violetta, mów… - zaczął, ale mu przerwałam.

- Pocałuj mnie.

Spojrzał na mnie z miłością i czułością. Objął mnie jedną ręką w pasie, a drugą przejechał po moich włosach i policzku. Zamknęłam oczy. Zbliżył swoje usta do moich i złączył je w pocałunku. Zapomniałam o całym świecie. Po kilkunastu sekundach oderwaliśmy się od siebie.

- Dziękuję. – uśmiechnęłam się słodko.

Odpowiedział mi uśmiechem i mocno mnie przytulił.

- Teraz mogę cię odprowadzić? – zapytał.

Zachichotałam w odpowiedzi.

- Kocham cię… - westchnęłam.

Camila

Siedziałam przy stoliku z Fran, prawie nie rozmawiając. Czułam, że gdybym zaczęła gadać jak najęta, pogorszyłabym sprawę. Siedziałam obok niej i co chwilę się jej przyglądałam. Potrzebowała kogoś bliskiego. Byłam tam jako przyjaciółka i siostra.

- Cami… - Fran wreszcie się odezwała.

- Tak?

- Dlaczego tu ze mną siedzisz?

- A nie chcesz? Mogę pójść…

- Nie. Nie o to chodzi. Nie musisz mnie pilnować jak dziecka. Nic mi nie jest… Możesz iść zaśpiewać coś, czy zatańczyć. Nie martw się mną.

- Martwię się, bo jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Poza tym, nie ma już głównych zainteresowanych, Violetta wyszła przed chwilą. Czas chyba kończyć imprezę…

- Aha. No tak… - westchnęła Fran. – Maxi! – zwróciła się do przyjaciela.

- No, mów. – odpowiedział.

- Ostatnia piosenka…

Maxi kiwnął głową. Usłyszeliśmy pierwsze takty wolnej ballady.

Nagle poczułam, że ktoś łapie mnie za rękę.

- Zatańczysz ze mną? – usłyszałam głos Diego. Uśmiechnęłam się. – Proszę, ten ostatni utwór…

Spojrzałam na Fran. Kiwnęła głową.

- Idź. – szepnęła.

Wstałam. Diego pociągnął mnie za rękę na środek baru i objął moją talię. Zarzuciłam mu ręce na szyi. W miarę postępowania melodii położyłam mu głowę na ramieniu. Po chwili dołączyli do nas Maxi i Naty. Prawie się nie ruszaliśmy. Lekko kołysaliśmy się w rytm. Czułam się szczęśliwa. Piosenka zdecydowanie za szybko się skończyła. Diego pocałował moją dłoń.

- Pięknie tańczysz. – uśmiechnął się.

- Chyba raczej stoję w miejscu. – zachichotałam.

Usłyszałam dźwięk telefonu dobiegający z mojej torebki. Wyjęłam go i odebrałam.

- Tak, tato? – zapytałam. Ojciec w pośpiechu opowiadał mi historię. Nie mogłam uwierzyć w to, co mówił. - Ale… jak to?

I oto rozdział czternasty, miśki;*

Piszcie w komentarzach, czy wam się podoba, bo coraz mniej ich ostatnio…:( Czy to przez brak Leonetty? Mam nadzieję, że nie…

I jeszcze apropo pomysłów – PISZCIE! Nie bać się, nie gryzę xD

Serio, jeśli pomysł jest ciekawy, to na pewno postaram się go wykorzystać, więc czekam na GG, na asku, w mailach i komentarzach:)

To chyba tyle

Do zobaczenia w kolejnym rozdziale!

;*